Dla wielu osób hakowanie to hakowanie, nie ma pozytywnych aspektów. Co więcej, większość ludzi uważa, że hakowanie musi być działaniem złośliwym i z całą pewnością niezgodnym z prawem. Krótko mówiąc, hakowanie jest złe, jakkolwiek na to nie patrzeć. Poglądy te są sprzeczne z koncepcjami etycznego hakowania i haktywizmu.
W rzeczywistości zakres działania haktywistów jest tak szeroki, że praktykę tę podzielono na kilka typów, takich jak hakowanie mediów — przekazywanie wiadomości do jak największej liczby odbiorców za pomocą nietypowych lub innowacyjnych mediów elektronicznych; oraz prowokacja kulturowa, która wiąże się z kwestionowaniem lub krytyką politycznego status quo.
Jest też hakowanie rzeczywistości, które w istocie jest równoznaczne z obywatelskim nieposłuszeństwem. Ten rodzaj haktywizmu dzieli się dalej na kategorie.
Hakowanie rzeczywistości to na przykład:
- Wirtualne okupacje: gdy duże grupy aktywistów drastycznie spowalniają lub zawieszają działanie strony internetowej, uzyskując do niej dostęp w tym samym czasie.
- Przekierowania URL kierują Cię na inną stronę internetową niż ta, której adres wpisałeś.
- Sabotaż wirtualny: jakakolwiek forma utrudniania, niszczenia, zakłócania lub dywersji w sieci.
- Zmiany w witrynach internetowych polegają na zmianie wyglądu witryny internetowej zhakowanego podmiotu.
- Kradzież informacji może mieć charakter korporacyjny lub osobisty, a celem drugorzędnym w stosunku do zamierzonego celu, jakim jest wyrządzenie szkody, jest zysk finansowy.
- Atak typu DoS (odmowa usługi) polega na uniemożliwieniu dostępu do zasobu sieciowego.
- Parodie stron internetowych to zbiory treści innych stron, prezentowane przy użyciu odmiennego interfejsu użytkownika.
Trudno powiązać którekolwiek z tych praktyk z wydarzeniami w świecie rzeczywistym, a jeszcze trudniej zrozumieć motywację stojącą za taką działalnością. Czas, aby Superprof przyjrzał się temu tematowi.
Czym różni się haktywizm od etycznego hakowania?
Wśród ogółu społeczeństwa panuje konsternacja wokół pojęcia „haktywizm” – połączenia słów „haking” i „aktywizm” oraz „etyczny haking”; najprawdopodobniej dlatego, że zakłada się, że aktywizm jest pozytywny i korzystny. To niekoniecznie pokrywa się z prawdą. Na przykład propagowanie propagandy – na temat firmy, partii politycznej lub środowiska – jest rodzajem negatywnego aktywizmu.
Należy zauważyć, że propaganda w tym sensie jest zniekształcająca i wprowadzająca w błąd. Nie każda propaganda jest zła.
W niektórych przypadkach można uznać haktywizm za aktywizm negatywny, nawet jeśli jest użyty dla dobra ogółu.
Grupy hakerów-aktywistów mogą włamywać się do sieci komputerowych w celu zdobycia informacji, które zostaną wykorzystane przeciwko organizacji lub podmiotowi, któremu się sprzeciwiają, niezależnie od tego, czy jest to korporacja, czy rząd - co jest częstą sytuacją.
W przeciwieństwie do haktywizmu etyczne hakowanie jest zatwierdzone przez podmiot będący celem hakowania. Etyczni hakerzy są zatrudniani przez organizacje, firmy lub osoby prywatne (a czasami przez rząd) do badania komputerów i sieci w celu wykrycia luk, które jeśli nie zostaną ujawnione, mogą zostać wykorzystane przez złośliwych hakerów.
Następnie tym specjalistom może zostać powierzone zadanie łatania, uszczelniania lub innego usuwania luk, albo mogą oni ograniczyć się do ich wyszukiwania, tak aby dział informatyczny organizacji mógł je naprawić samodzielnie.
Kluczowa różnica między hakowaniem etycznym a haktywizmem polega na tym, posiadaniu zezwolenia. Etyczni hakerzy mają pozwolenie na hakowanie, podczas gdy haktywiści zazwyczaj nie. Haktywiści infiltrują cele bez ich wiedzy, aby realizować swoje cele; zazwyczaj polityczne, ale czasami z innych powodów.
Niezależnie od tego, czy haker to biały lub niebieski kapelusz (z dozwolonym dostępem), czy też haktywista (haker w szarym lub czarnym kapeluszu), postępuje on zgodnie z kodeksem etycznym.
Czym jest etyka hakerska
Krótka uwaga przed przejściem dalej: aby zrozumieć odniesienie do różnokolorowych kapeluszy hakerów, musisz zrozumieć, dlaczego hakerzy hakują.
📗 Etyka deontologiczna: etyczne zachowania w ramach praktyki hakowania, a nie jego konsekwencji.
📘 Etyka utylitarna: które działania przyniosą największe dobro wszystkim zainteresowanym.
A teraz trochę więcej jasności.
Etyka deontologiczna stwierdza, że jeżeli każdy w społeczeństwie może wykonać daną czynność równie dobrze, nie powodując przy tym żadnych zniszczeń, to czynność ta jest uważana za sprawiedliwą. Ta szkoła myślenia zakłada, że działanie jest moralne, jeżeli jest zgodne ze wszystkimi zasadami leżącymi u jego podstaw, czyli jest zgodne ze wszystkimi prawami i służy większemu dobru. Dlatego tę szkołę myślenia często nazywa się etyką opartą na zasadach.
Nie zagłębiając się zbytnio w tak poważny temat, można to porównać z filozofią Immanuela Kanta. Zastosowanie filozofii Kanta w haktywizmie nie pokrywa się z realiami, jak widać, nie każdy może hakować, a gdyby każdy to robił, siałoby to masowy konflikt. Zgodnie z tą logiką, haktywizm musi być zawsze zły – ale nie zawsze tak jest.
Podczas gdy hakerzy-aktywiści nieustannie zmagają się z tym dylematem etycznym, utylitarny aspekt przybliża ich do celu.
Ci hakerzy hakują w celu, który uważają za większe dobro. Nie przestrzegają powszechnie obowiązujących zasad ani ustanowionych praw i nie uważają się za winnych łamania zasad, ponieważ ani nie zakłócają porządku społecznego, ani nie czerpią osobistych korzyści ze swojej działalności. Oni po prostu ujawniają społeczeństwu występki, których dopuścił się obraźliwy rząd, korporacja lub organizacja.
Grupa haktywistów Anonymous „wypowiedziała wojnę” terroryzmowi. Zaczęli włamywać się do kont grup terrorystycznych w mediach społecznościowych i niszczyć lub usuwać ich strony propagandowe. W ten sposób demonstrują swoją etykę utylitarną. Czyż nie jest tak, że zwalczanie terroryzmu jest dla nas wszystkich największym dobrem?
Zrozum, że jest różnica między cyberatakami i haktywizmem. Choć oba mają odrębny cel (być może więcej niż jeden), cyberataki przeprowadzane są zazwyczaj w celu osiągnięcia jakiegoś rodzaju korzyści materialnych, podczas gdy haktywizm ma na celu pozytywną zmianę społeczną.
Zrozumienie kultury hakerów
Na podstawie podanych dotąd przykładów można się domyślić, że etyczni hakerzy i haktywiści mają dobre intencje i motywy, nawet jeśli ich działania mogą nie mieścić się w definicji tego, co jest prawnie słuszne. Niełatwo zrozumieć, co może zmusić człowieka do siedzenia przy klawiaturze przez wiele godzin, aby wykonać zadanie, które może być daremne.
W końcu nie każde etyczne działanie hakerskie znajduje luki w zabezpieczeniach badanych systemów i nie każda inicjatywa haktywistów kończy się sukcesem, co czasami wywołuje frustrację. A jednak nie poddają się.
To przyjemność stawiać czoła wyzwaniom i je pokonywać, znajdując nowe i interesujące sposoby na rozwiązania inżynierskie i intelektualny wysiłek, którego nie zrozumieją ludzie, którzy nie podejmują się hakowania.
Hakowanie ma w sobie element odkrywczy; poczucie badania nowego lądu, które rozpala hakerskiego ducha. Radosne nastawienie podsycane myślą, że wszystko jest możliwe i prawdopodobnie się wydarzy, jeśli tylko znajdzie się odpowiednią kombinację klawiszy i kodu.
Emocje związane z pracą na krawędzi wiecznie nowej granicy, a także znaczenie i sens, jakie praca ta im nadaje, przepełniając je przytłaczającym poczuciem pozytywności.
⌨️ Dostęp do wszelkiego oprogramowania i sprzętu oraz wszelkich zasobów edukacyjnych powinien być nieograniczony i całkowity.
🎀 Komputery są nie tylko funkcjonalne, mogą służyć do tworzenia pięknych dzieł. Mają one pozytywny, a nie negatywny wpływ na ludzkie doświadczenia.
✌️ Ludzi ogólnie, a hakerów w szczególności, należy oceniać na podstawie ich umiejętności i entuzjazmu, a nie kryteriów zewnętrznych, takich jak rasa, kolor skóry, wyznanie, płeć czy orientacja; ani też na podstawie statusu, sytuacji społeczno-ekonomicznej czy jakiejkolwiek innej pozycji.
🎓 Poziom wykształcenia nie powinien mieć żadnego znaczenia przy ocenie członka danej społeczności (ani kogokolwiek innego w szerszym kontekście).
📰 Informacje powinny być bezpłatne i dostępne dla wszystkich.
Ujęcie hakerów w tym świetle sprawia, że mniej się zastanawiasz nad tym, czym jest hakowanie, a więcej nad tym, dlaczego nie wszyscy przyjmują tę postawę, prawda?
Nasuwa się też pytanie, dlaczego niektórzy hakerzy zdają się mieć złe zamiary. Oczywiście, istnieją złośliwi hakerzy, którzy wyrządzają znaczne szkody, ale o wiele liczniejsze są legiony tych, którzy w swoich społecznościach szanują etykę i zasady.
Znaczenie hakowania białych kapeluszy
Jedną z grup hakerów, która nie odchodzi zbyt daleko od tych zasad, są białe kapelusze. Kolor ich kapelusza sugeruje czystość i dobro. Ci ludzie, którzy znają się na programowaniu, wykorzystują swoją wiedzę, umiejętności i zdolności, aby promować bezpieczeństwo w ramach systemów i sieci oraz opracowywać innowacyjne narzędzia i kody, które pomogą udaremnić ataki hakerów o złych intencjach.
Abstrahując od kwestii kulturowych: te określenia nakryć głowy pochodzą ze starych westernów i filmów, w których dobry bohater zawsze nosił białe nakrycie głowy, a zły (lub źli) był ubrany na czarno.
Grupa haktywistów LulzSec1, obecnie rozwiązana, często zaangażowana w inicjatywy hakerskie białych kapeluszy, mimo że uważano ją za złośliwą grupę hakerów w czarnych kapeluszach.
Podczas swojej aktywności ta grupa hakerów-aktywistów atakowała korporacje, wykorzystując luki w zabezpieczeniach, jakie znaleźli w tych systemach.
Problem polegał na tym, że nie wskazali tych cybersłabości po cichu; chwalili się uzyskanym dostępem i upubliczniali swoje ataki w sposób możliwie najbardziej obciążający samych siebie.
Zebrane dane udostępnili opinii publicznej.
Czasami chodziło tylko o listy uczestników reality show, ale często chodziło o dane klientów i słabe hasła.
Mimo że działania LulzSec przyczyniły się do poprawy bezpieczeństwa zarówno indywidualnych użytkowników Internetu, jak i korporacji – standardowa działalność białych kapeluszy – ich praktyki naruszały etykę hakerską, co sprawiło, że nie cieszyli się popularnością w kręgach hakerskich i byli poszukiwani przez amerykańskie organy ścigania.
Ich szydercza postawa zapewne też nie pomogła sprawie.
Niezależnie więc od tego, czy chcesz zostać haktywistą, czy osobą, która obejdzie reguł dla dobra ogółu (co jest również znane jako hakowanie w czerwonych kapeluszach) lub chcesz pozostać po stronie hakowania w białych kapeluszach, warto postępować zgodnie z zasadami etycznymi hakowania.
Najpierw jednak musisz zostać hakerem w zielonym kapeluszu. Dowiedz się, czy gra Mass Effect może pomóc Ci nauczyć się hakowania.
Źródła
- M. Ostrowski, Lulzsec – hakerzy atakujący CIA i FBI. Dlaczego ta grupa upadła?, https://akademiahakerow.pl/lulzsec, [Dostęp: 19.08.2024]
Lubisz ten artykuł? Oceń nas!
Loading...
