Większość uważa, że jest to sarkastyczne spojrzenie na życie w szalonych latach dwudziestych w Chicago, prawdopodobnie mające na celu uwiecznienie ery Ala Capone’a. Amerykański musical Chicago wcale nie miał być gatunkiem teatru muzycznego.
Spektakl sceniczny, zdobywca nagrody Tony, opowiada historię niezależną od śpiewu, tańca i kwestii tak pieczołowicie opracowanych przez dramatopisarza.
Maurine Dallas-Watkins, reporter gazety Chicago Tribune, został przydzielony do relacjonowania spraw rozpatrywanych w sądzie.
Czy była przerażona, rozbawiona czy zdumiona ludźmi oskarżonymi o morderstwo, gwałt i kradzież? Czy była najbardziej oburzona przestępstwem popełnionym przez kobiety – zwłaszcza morderstwem w mieście, w którym morderstwo było tak powszechne?
Bez względu na jej osobiste poglądy, uznała za stosowne wpleść całą historię w sztukę, która odniosła międzynarodowy sukces w 1926 roku. Trochę ponad dekadę później na podstawie serialu nakręcono film, który obejrzała publiczność w całych Stanach Zjednoczonych.
Pamiętaj, w tym momencie, Chicago to jeszcze nie musical; to sprytnie skonstruowana sztuka.
Prolog Chicago
Pani Watkins z pewnością chciała, aby jej praca miała charakter satyryczny, jednak opierała się na faktach.
Żadna z tych historii nie mogłaby być powodem do radości, szczególnie pamiętając o statusie kobiet sto lat temu.
Właśnie uzyskały prawo do głosowania, ale nadal nie mogły wychodzić z domu; kobieta samotna była zazwyczaj traktowana jako osoba o złej reputacji, „do wzięcia” - przy czym często chwytano za części jej ciała.
Czy wiesz? Podobna fabuła odgrywa się w Królu Lwie… wierzcie lub nie!
Krótko mówiąc, Szalone lata dwudzieste były to czasy, w których to, co powiedzieli mężczyźni, było brane pod uwagę, a kobietom rzadko pozwalano zabrać głos.
Można argumentować, że był to miecz obosieczny.
Kobiety często postrzegano jako słabe i kruche, niezdolne do popełnienia morderstwa; co niewątpliwie pomagało im w obronie.
W pewnym sensie ówczesny klimat społeczny sprawia, że Chicago to jeszcze bardziej niezwykła historia.
Nie dość, że trzeba było zgłosić morderstwo – morderstwa popełnione bez wątpienia zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn – to jeszcze donosiła o nich młoda kobieta z z obrzeży Kentucky.
Maurine Dallas-Watkins była kobietą wyprzedzającą swoją epokę.
Uczęszczała do Butler University w Indianie, a następnie kontynuowała naukę w Radcliffe, ekskluzywnym uniwersytecie dla kobiet w Massachusetts. Następnie opuściła Radcliffe i przeprowadziła się do Chicago, gdzie przez pewien czas pracowała w reklamie, zanim zdobyła stanowisko reporterki wiadomości.
To cud, że nie napisała scenariusza także do Mad Men!
Krótko mówiąc, jej życie było urozmaicone i ciągle się zmieniało; po sławie, jaką zyskała dzięki Chicago, pojechała do Hollywood i pisała scenariusze dla kilka udanych filmów… wszystko to w czasach, gdy kobiety nie były powszechnie uznawane za równe sobie, a kobieta samotna była uważana za łatwy cel.
Dzięki mądremu inwestowaniu i ostrożnemu wydawaniu pieniędzy, a także tantiemom od popularnego Chicago, ostatecznie stała się niezależną finansowo osobą.
Więc kiedy Bob Fosse, producent z Broadwayu, zwrócił się z prośbą o pozwolenie na przerobienie Chicago na musical na Broadwayu, nie zgodziła się. Oprócz faktu, że nie potrzebowała pieniędzy, powód, dla którego odmówiła sprzedaży praw do historii, może Cię zaskoczyć…
Przeprowadzając przed rozprawą długie wywiady z obiema kobietami, doszła do wniosku, że obie były winne, jednak swoimi tekstami – kąśliwymi i uszczypliwymi – nieświadomie skłoniła opinię publiczną do współczucia dla morderczyń.
Maurine Dallas-Watkins, wierząc, że to ona była powodem, dla którego te dwie kobiety uniknęły sprawiedliwości, nie mogła znieść myśli o poświęcaniu im jeszcze większej uwagi.
Dopiero po jej śmierci w 1969 roku, jej spadkobiercy wynegocjowali sprzedaż scenariusza.
Gdy utwór trafił w ręce pana Fosse’a, natychmiast oddał go w ręce wybitnych kompozytorów o nazwiskach Kander i Ebb, którzy wkrótce przygotowali przedstawienie do występu na Broadwayu.
Teraz cisza! Kurtyna zaraz pójdzie w górę!
Nie zapomnij obejrzeć jednego z najwybitniejszych przedsięwzięć teatralnych: Les Miserables...
Musical Chicago
Roxie zostaje przywieziona do więzienia pod drapieżnym okiem Velmy Kelly, obecnie najbardziej szałowej więźniarki w bloku więziennym. Martwi się, że jej gwiazdorskie traktowanie będzie teraz skierowane w stronę najnowszej morderczyni w bloku.
Wkrótce okazało się, że miała rację. Prawnik Billy Flynn spogląda prosto na nową kobietę w stroju więziennym, ku wielkiemu niezadowoleniu Velmy.
I tak oto powstała historia All that Jazz.
Jak poradziłaby sobie Roxie w Upiorze w operze?
Notatki produkcyjne
Pod wieloma względami Chicago wywołało u widzów dyskomfort; było jaskrawym pokazem amerykańskiej kultury celebrytów, w której aktorzy zwracali się bezpośrednio do publiczności – przełamując tzw. czwartą ścianę.
W tej komedii muzycznej aktorzy śpiewali piosenki do publiczności, przez co miała ona wrażenie, że ma do czynienia z przestępcami.
Z tego powodu i ze względu na swoją sprośność – Cell Block Tango samo w sobie było postrzegane jako dziwaczne i niesmaczne; wręcz perwersyjne. Klienci wahali się, czy kupić bilety.
Szczególnie kiedy musical A Chorus Line miał premierę w tym samym roku i odniósł sukces na wszystkich galach wręczenia nagród.
Produkcja broadwayowa Chicago wydawała się skazana na porażkę, zwłaszcza gdy aktorka grająca Roxie przypadkowo połknęła piórko i musiała przejść pilną operację.
Właśnie gdy dyrektor artystyczny i dyrektor muzyczny mieli zamiar się poddać, Liza Minnelli zaoferował się zastąpić Roxie; nagle nigdzie nie można było znaleźć biletów do Chicago!
Czy są dwa bardziej różne musicale niż Chicago i Koty?
Produkcje, wznowienia i nagrody
Pomimo wszystkich dziwnych, przypadkowych zdarzeń wymienionych powyżej, przedstawienie na Broadwayu zakończyło się po 936 występach i zadebiutowało prawie dwa lata później w Londynie w Teatrze muzycznym Cambridge scena.
Tam bawił publiczność przez około 600 występów, zdobywając nagrody Oliviera dla najlepszego aktora i najlepszej aktorki. Był również nominowany do nagrody dla najlepszego musicalu.
Czy znasz inne popularne musicale, które otrzymały nagrody w tej kategorii?
Następnie sztuka ta wyruszyła w trasę po całym świecie i w 1996 r. powróciła na Broadway, gdzie doczekała się wznowienia. W tamtym czasie był to już dopracowany spektakl, który zdobył sześć Nagród Tony – rekord ten nie został pobity aż do 2008 roku.
Chicago nadal utrzymuje rekord najdłużej trwającego wznowienia na Broadwayu; jego obecny sukces jest, przynajmniej częściowo, wynikiem zmian wartości społecznych w USA.
Po procesie O.J. Simpsona w 1995 r. – prawdziwej zbrodni popełnionej przez gwiazdę – amerykańska publiczność bardziej entuzjastycznie podchodziła do tańca wodewilowego i Razzle Dazzle.
Dowodem na to stwierdzenie są nagrody przyznane Chicago.
Oryginalny spektakl na Broadwayu (1975) zdobył wiele nominacji, ale tylko jedną wygraną: Nagroda Drama Desk za najlepsze oświetlenie. Z kolei wznowienie z 1997 r. zdobyło nagrody Tony i Drama Desk!
Jeśli chodzi o musicale na Broadwayu, Chicago to nie My Fair Lady – i nie znajduje się nawet w tej samej stratosferze co Piękna i Bestia. Te postacie należą do najbardziej wzruszających w historii Broadwayu.
Mimo wszystko nie sposób nie przejmować się, przynajmniej trochę, Roxie Hart i Velmą Kelly, nawet gdy nieswojo chichoczesz na myśl o Matronie (w wersji filmowej znakomicie zagranej przez Queen Latifah!).
Te kobiety były produktem swoich czasów, wykorzystując najlepiej swoje okoliczności, podobnie jak Oliver Twist robił to samo w swoich czasach.
Jeśli historia stojąca za musicalem Chicago jest tak samo wciągająca, jak muzyka, teksty i historia, którą przedstawia spektakl… teraz już wiesz dlaczego!Chcesz rozwinąć swój głos pod okiem sprawdzonych pedagogów? Odwiedź Superprof – tam czekają na Ciebie lekcje śpiewu Wrocław, lekcje śpiewu Warszawa i lekcje śpiewu Kraków. Porównaj ceny, przeczytaj opinie innych uczniów i znajdź nauczyciela, który idealnie odpowie na Twoje potrzeby.
Sprawdź, dlaczego wszyscy mówią o Hamiltonie.
Lubisz ten artykuł? Oceń nas!
Loading...
