Od jazzu i improwizacji po klasykę i muzykę filmową. Od lat poruszam się w różnych gatunkach muzycznych i to samo przekazuję swoim uczniom podkreślając, że najważniejsza jest muzyczna świadomość

Wywiad z nauczycielem Maja Laura 📝

• 1) Kiedy po raz pierwszy rozwinęłaś pasję do muzyki i swojego ulubionego instrumentu?

  Muzyka to nie tyle, co moja pasja, a część mnie. Jako, że pochodzę z muzycznej rodziny muzyka łączy się z moimi pierwszymi wspomnieniami z dzieciństwa, czyli jest obecna w moim życiu od kiedy żyję, do teraz i mam nadzieję, że na zawsze. W rodzinnym mieszkaniu stało stare pianino mojej prababci, było ono dla mnie czymś majestatycznym, pociągającym, pięknym. W wieku 5 lat zaczęłam profesjonalną naukę.

• 2) Czy jest jakiś rodzaj muzyki, lub konkretny artysta, którego na okrągło słuchasz i zawsze z tą samą przyjemnością?

  Konkretni wykonawcy: 1. Thelonious Monk 2. The Microphones 3. Morton Feldman (kolejność przypadkowa). Pierwszy z nich to legendarny jazzowy pianista i kompozytor, w którego wydaniu jazz jest dla mnie najwspanialszy. Nagrałam nawet płytę na bazie jego kompozycji na ośmioosobowy skład jazzowy. The Microphones z kolei uosabia wszystko, co kocham w muzyce piosenkowej, rockowo-eksperymentalnej - eteryczność i smutek z dawką konkretu i brudu. A Morton Feldman to tworzący w XX wieku kompozytor muzyki współczesnej, mistrz ciszy i niekonwencjonalnej harmonii. Polecam.
  
  Jeśli chodzi o rodzaj muzyki, jestem przeciwna podziałowi na gatunki, jestem otwarta na wszystko, co w jakiś sposób do mnie przemówi, kiedy wyczuję autentyczność. W muzyce lubię konkret, chłód, surowość, brzydotę, zgrzyty, wrzaski i tym podobne wymieszane z pięknymi harmoniami i melodiami.

• 3) Opowiedz nam o najtrudniejszych, lub o najbardziej fascynujących zajęciach, które odbyłaś.

  Wszystkie zajęcia traktuję tak samo, od kiedy uczę tylko starszą młodzież i dorosłych. Zaczynałam od pięciolatków, co trwało na szczęście tylko chwilę, bo było to zbyt wymagające energetycznie, dzieci często nie chcą, trzeba ciągle się gimnastykować, by jakkolwiek je zaciekawić - to po. prostu nie dla mnie. Bardzo lubię, gdy widzę, że osoba, którą uczę wychodzi poza strefę komfortu, że coś stanowi dla niej wyzwanie. Wtedy dzieje się progres. Również zawsze wzrusza mnie, gdy przypominam sobie jak sama przechodziłam przez to, czego uczę, a jak później pozwoliło mi to dotrzeć do wymarzonych miejsc w swoim muzycznym życiu.

• 4) Według Ciebie, gra na jakim instrumencie jest najbardziej skomplikowana, i dlaczego?

  Nie mam doświadczenia gry na wszystkich instrumentach świata, więc nie wypowiem się. :) Gram na fortepianie, śpiewam, trochę na gitarze i wiolonczeli, no i syntezatory - wszystko to jest tak samo proste, jak i trudne, wszystko wymaga po prostu czasu i pracy, a ich techniczne trudności są ciężkie do porównania.

• 5) Jaki jest Twój klucz do sukcesu?

  Przede wszystkim wytrwałość i odwaga. Będąc upartym znacząco zwiększamy swoje szanse, bo zwiększa się prawdopodobieństwo, że za którymś razem nam wyjdzie. Wiąże się to z długotrwającą pracą i z doznawaniem porażek, którym nie można dać się złamać. Odwaga, ponieważ musimy sami sięgać po to, co przyspiesza nasz rozwój, mówię tutaj głównie o budowaniu koneksji, kontaktach z mediami, z drugim człowiekiem. Trzeba walić drzwiami i oknami, pchać się samodzielnie do miejsc, w których chcemy działać, być.

• 6) Wymień trzech muzyków, z którymi marzysz się spotkać (mogą być także postacie z przeszłości). Wyjaśnij dlaczego.

  Nie mam takich. Nigdy nie miałam muzycznych idoli w potocznym tego słowa znaczeniu. Właściwie nie miałam ich nigdy w żadnym znaczeniu. Niemniej mam taką historię: we śnie spotkałam Theloniousa Monka, z którym grałam na dwa fortepiany. Rano wydawało mi się, że to było naprawdę, tak bardzo było to realistyczne. Mam też piękne realne wspomnienie, podczas mojej fascynacji free-jazzem słuchałam dużo Joe'go McPhee, amerykańskiego saksofonisty i kompozytora, którego ze względu na rodzaj muzyki, jaką wykonuje jak i jego wiek w życiu nie podejrzewałabym o przyjazd do Polski. W pewnym momencie okazało się, że akurat ma koncert w Warszawie, w której wtedy nie mieszkałam, a wówczas byłam na kilka dni, więc przybiegłam na ten koncert i było to spełnienie marzenia, którego nawet nie miałam, a stworzyło je dla mnie życie. Po koncercie chwileczkę z nim porozmawiałam, i po dżentelmeńsku pocałował mnie w rączkę :)

• 7) Może jakaś anegdota związana z muzyką, lub dniami spędzonymi w szkole muzycznej?

  W drugiej lub trzeciej klasie szkoły muzycznej I stopnia, podczas chóru, jakieś dziecko krzyknęło do mnie: myślałam, że to chłopak mówi! masz głos jak chłopak! I tak to zakodowało się w mojej głowie, że do 16-go roku życia nie śpiewałam solo przed nikim. Później, w liceum, polonistka szukała uczniów, którzy mogą wystąpić w ramach koncertu w Święto Niepodległości, no i zgłosiłam się jako pianistka, a jedna z koleżanek wykrzyczała, że ja przecież też śpiewam. Po lekcji Pani Lidia Dysarz kazała mi stanąć na końcu sali i coś zaśpiewać. Stałam jak zamurowana i nie mogłam przeskoczyć tej blokady, ale jakoś mi się w końcu udało. Powiedziała, że mam jej obiecać, że będę śpiewać. Na koncercie zaśpiewałam "Rozkwitały pąki białych róż". Pani Lidia zmarła rok lub dwa później, a grono pedagogiczne zaproponowało, bym zaśpiewała ten sam utwór na jej pogrzebie, co uczyniłam zalana łzami. Cała ta historia jest dla mnie magiczna, przepiękna i niesamowita, jestem wdzięczna, że coś takiego mogło mnie spotkać.

• 8) Co sprawia, że jesteś Super Nauczycielem Muzyki?

  Nie wiem, czy jestem super, parę osób mówi, że tak - na pewno mogę pomóc w odkrywaniu harmonii, w podróży do wyrażania siebie. Uczę nie tylko, a raczej przede wszystkim nie z nut, jestem wszechstronna, ponieważ jestem również kompozytorką i improwizatorką, uczyłam się również u wielkich polskich muzyków, wśród których Włodzimierz Nahorny, Paweł Mykietyn i Sławek Jaskułke.