Położenie geograficzne Francji w Europie Zachodniej z Anglią na północy, Niemcami na wschodzie, Hiszpanią na zachodzie i Morzem Śródziemnym na południowym wybrzeżu oznacza, że jest to kraj, który przez lata uczestniczył w wielu wojnach.
Francuska historia wojskowa jest fascynująca - ale czy jest jakaś prawda w stereotypie, który mówi, że Francja sama nigdy nie wygrała wojny?
Oczywiście Francja odniosła wiele zwycięstw militarnych, zwłaszcza w I i II wojnie światowej - więc czy zawsze otrzymywała jakąś pomoc?
Przyjrzyjmy się niektórym z najbardziej znaczących francuskich zwycięstw i porażek w przewodniku Superprof po wojskowej historii Francji.
Zacznijmy od podstaw!
Historia wojska francuskiego
Wszystko zaczęło się od dostrzeżenia potrzeby umocnienia i zachowania naturalnych granic kraju: Alpy na południowym wschodzie, Pireneje na południowym zachodzie i Ren na wschodzie.
Król Chlodwig I (fr. Clovis I, lata 466-511) zjednoczył kraj, łącząc tereny znajdujące się w rękach różnych plemion, na czele których stali wodzowie, w tym jego ojciec (Childeryk), w jednolite państwo pod przywództwem jednego króla, na którego mianował samego siebie.
To samo wydarzyło się podczas zjednoczenia Anglii przez Athelstana około 500 lat później!
Rządząc teraz zjednoczonym Królestwem Franków, następnym krokiem w strategii króla Chlodwiga była ochrona kraju przed najazdami.
Tak zaczęła się długa historia militarna Francji jako zjednoczonego terytorium, zainicjowana przez króla, który był jeszcze nastolatkiem - Chlodwig miał zaledwie 16 lat, gdy jego ojciec zmarł, pozostawiając go, by decydował o przeznaczeniu kraju.
Gdy granice zostały zabezpieczone, król Chlodwig postanowił zdobyć więcej terytoriów.
Pierwszy podbój, znany jako Bitwa pod Soissons (486 rok), był zdecydowanym zwycięstwem, pomimo zdrady jednego z sojuszników Chlodwiga. To zwycięstwo w przybliżeniu podwoiło terytorium Franków.
W kolejnych bitwach Królestwo Franków zdobyło więcej terytorium, czasami tracąc część.
Król Francji, Chlodwig, nie zawsze uciekał się do inicjowania lub udziału w konfliktach zbrojnych, aby zdobyć nowe terytorium.
Często polegał na dyplomacji lub udzieleniu suwerenności podbijanym narodom, czasami zajmując dane terytorium bez większych ustępstw i niejednokrotnie wydając za mąż swoje krewne w zamian za ziemię.
Karol Wielki, Ludwik XIV i Napoleon również odnieśli wielkie sukcesy w rozszerzaniu francuskiego królestwa.
Jednak lata miedzy rządami tych wojujących władców nie były okresem pokojowego wzrostu i harmonii; w drobnych potyczkach, głównie na granicach kraju, Francja traciła terytorium, opłacając proceder życiem własnych żołnierzy.
Jednak kraj odzyskał dużo ziemi, a także zdobył wiele terytoriów zamorskich: w Afryce, Ameryce Południowej, Indochinach i dużym obszarze Ameryki Północnej.
Większość działań zbrojnych na tych terytoriach i w ojczyźnie koncentrowała się na wysiłkach pokojowych. Francuscy żołnierze otrzymywali na ogół za zadanie stłumienia powstań ludności tubylczej, a także ukrócenie szerzenia sprzeciwu wśród francuskich kolonistów.
Od wojny galijsko-rzymskiej (60-50 r. p.n.e.) toczonej, gdy Francja była jeszcze krajem okupowanym przez różne, często skłócone plemiona, do końca drugiej wojny światowej - kiedy ostatecznie wytyczono zachodnie granice Francji, ponad 2000 lat historii wojskowej zaprzecza stereotypowi, który mówi, że Francja nie może sama wygrać wojny.
Można też pomyśleć o tym w ten sposób: nie bez powodu Francja zajmuje największą powierzchnię w Europie.
Jej rozmiar z pewnością nie wynika z hojności sąsiadów. Wręcz przeciwnie, jest zasługą militarnej potęgi kwitnącej przez wieki walk.
Przyjrzyjmy się teraz bliżej niektórym z bardziej znaczących bitew toczonych przez francuskie wojsko.
Możesz zacząć brać lekcje języka francuskiego online lub poszukać nauczyciela w okolicy, wpisując np. „korepetycje francuski Kraków” w wyszukiwarkę Superprof.
Bitwa pod Tours (Bitwa pod Poitiers)
Bitwa pod Tours (25 października 732 roku), znana również jako bitwa pod Poitiers, była zwycięstwem Franków (ludzi żyjących we Francji w VIII wieku) nad najeźdźcami, którzy przedostali się do Francji z Afryki Północnej przez Półwysep Iberyjski.
Muzułmański podbój europejskich chrześcijańskich królestw rozpoczął się w 711 r. wraz z klęską wielu obszarów dzisiejszej Hiszpanii. Postrzegana jako dominująca siła w Europie Południowej, Francja, stała się głównym celem ataku wojsk Kalifatu Umajjadów. Po porażce w Tuluzie w 721 r., najeźdźcy kontynuowali podróż na północ i odnieśli zwycięstwo pod Akwitanią w 732 r.
Po ucieczce z Akwitanii, która znajdowała się teraz pod kontrolą sił Umajjadów, książę Odo błagał władcę Franków, Karola Młota, który zgodził się pomóc, o ile atak będzie prowadzony przez Franka.
Karol Młot (fr. Charles Martel, ur. 23 sierpnia 686 roku, zm. 22 października 741 roku) początkowo nie był nominowany do rządzenia Francją po śmierci ojca. Zamiast tego Pepin z Heristalu (znany również jako Pepin Średni, Pepin II, Pepin Gruby), ojciec Karola, za namową prawowitej żony, Plektrudy, wyznaczył na następcę siostrzeńca Karola - Teudoalda.
Niektóre zapiski twierdzą, że Karol był w rzeczywistości bękartem, co byłoby dobrym powodem do odmówienia mu dziedziczenia władzy. Jednak w tamtym czasie posiadanie wielu żon było legalne, więc nie powinno stanowić problemu przy określeniu spadkobiercy tronu.
Karol, będąc dzieckiem jednej z innych żon Pepina, mógł legalnie zdobyć władzę, ale oficjalna małżonka, Plektruda, wywarła duży wpływ na męża, upewniając się, że to jej wnuk odziedziczy tytuł, otrzymując obietnicę od Pepina na łożu śmierci.
Można powiedzieć, że pierwsza, najbardziej znacząca bitwa Karola Młota toczyła się o tytuł, który słusznie należał do niego.
Plektruda, nie chcąc, by jej wnuk został pominięty, wtrąciła Karola do więzienia. Jednak ponieważ chłopiec był tak młody, miał zaledwie osiem lat, szlachta sprzeciwiła się przekazaniu mu władzy.
W całym kraju panował niepokój, którego kulminacją była bitwa. Młody mąż stanu poprowadził swoje wojska w bitwie pod Compiègne i poniósł upokarzającą klęskę.
Później tego samego roku Karol uciekł z więzienia i zdobył uznanie oraz lojalność szlachty.
Opór Franków, wraz z brakiem przygotowania muzułmanów na europejski klimat i atakiem Franków na obóz armii przeciwnika, przyniósł zwycięstwo Karolowi.
Bitwa pod Hastings
Bitwa pod Hastings (14 października 1066 roku) to prawdopodobnie jedno z najsłynniejszych francuskich zwycięstw militarnych w historii.
W 1066 roku Wilhelm Normandzki (zwany także Wilhelmem Bękartem, fr. Guillaume le Conquérant) zebrał swoje wojska i wyruszył na Anglię, by odebrać angielską koronę królowi o imieniu Harold I Zajęcza Stopa, który niestety dopiero co wrócił z kolejnej potyczki zbrojnej, w której Harald III Srogi (Harald Hardrade) z Norwegii próbował ustanowić swoją dominację na Wyspach Brytyjskich.
Taktyka bojowa stosowana przez armię króla Harolda była szokująca dla żołnierzy Wilhelma, który zaatakował Anglików, utrzymujących pozycję. Na szczęście dla Harolda to zniechęciło Normanów i ostatecznie, po plotce, że Wilhelm, przywódca Normanów, zginął na polu bitwy, siły francuskie wycofały się.
Widząc reakcję armii, sfrustrowany Wilhelm musiał wpłynąć na morale swoich oddziałów i śmiało zdjął hełm, aby rozwiać pogłoski w obliczu obu armii.
Teraz, porwane nowym przypływem pewności siebie, wojska Wilhelma nie ustawały w ataku i zdobyły zwycięstwo po śmierci króla Harolda i poddaniu się jego sił.
Wilhelm Normandzki został Wilhelmem Zdobywcą, a Normanowie zdobyli nowe terytorium.
Kontekst bitwy:
Klęskę Harolda łatwo przypisać zmęczeniu bitwą, zbyt małej liczebności żołnierzy i elementowi zaskoczenia.
Musimy jednak wziąć pod uwagę te czynniki:
- Wojska niekoniecznie były zmęczone - długim marszem do Hastings z Londynu lub walką, która trwała cały dzień,
- Ich liczebność nie była też niewystarczająca. Chociaż nie istnieją wiarygodne zapisy, szacuje się, że pod Hastings walczyło od 7 000 do 8 000 żołnierzy,
- Ponadto Harold zwolnił część żołnierzy, którymi dysponował, przed marszem do Hastings,
- Zaskoczenie mogło być decydującym czynnikiem w przebiegu bitwy. Kiedy rozeszła się plotka, że Wilhelm nie żyje, wojska Harolda prawie zaprzestały walki, pozwalając na ataki Normanów - kiedy upewniono ich, że ich król nie zginął.
Wynik bitwy mógłby być zupełnie inny, gdyby Harold był bardziej doświadczonym wojownikiem i strategiem. Na nieszczęście dla niego, właśnie w tych kwestiach Wilhelm miał przewagę.
Na przykład mógł wykorzystać zamieszanie wśród Normanów, spowodowane rzekomą śmiercią Wilhelma; być może odwróciłby los na swoją korzyść, uderzając, podczas gdy Normanowie byli zajęci innymi sprawami.
Wybierając korepetycje języka francuskiego online z korepetytorem Superprof możesz omówić tę bitwę z francuskiej i brytyjskiej perspektywy!
Druga bitwa pod Ypres
Druga bitwa pod Ypres (kwiecień i maj 1915 roku) była główną bitwą pierwszej wojny światowej, która trwała ponad miesiąc i zakończyła się zwycięstwem sił alianckich (w tym Francji, Belgii i Wielkiej Brytanii) nad Niemcami.
Położone w Belgii na froncie zachodnim, w pobliżu granicy z Francją, znajduje się Ypres - cenny atut w pierwszej wojnie światowej, ze względu na jego położenie. Kontrola nad nim, pomogłaby obu stronom w osiągnięciu ogólnego zwycięstwa.
Druga bitwa pod Ypres to słynny punkt w historii wojny, ponieważ po raz pierwszy jako broni użyto toksycznego gazu.
Butle wypełnione trującym gazem zostały rozstawione wzdłuż granicy terytorium francuskiego i zostały aktywowane, gdy teren ten był strzeżony przez francuskich żołnierzy. Atak był zaskoczeniem i zmusił ocalałych do ucieczki z atakowanego obszaru.
Na szczęście odwrót Francuzów nie dał siłom niemieckim łatwego zwycięstwa, a wojska Imperium Brytyjskiego broniły Ypres i poprowadziły sojuszników do zwycięstwa.
Klęska trującego gazu
Wojna w okopach była elementem I wojny światowej, zabójczym nie tylko dlatego, że żołnierze zasadniczo siedzieli pod ogniem granatów i artylerii, ale dlatego, że same okopy były siedliskiem chorób i rozkładu.
Niemniej jednak żadna armia nie liczy na to, że natura załatwi sprawę; walczących w okopach trzeba szybko wyeliminować.
Pierwszą wersją broni chemicznej używanej podczas I wojny światowej były granaty z gazem łzawiącym i pociski artyleryjskie wypełnione o-dianizyną, która została zupełnie zignorowana przez przeciwników, z uwagi na brak jakichkolwiek efektów.
Wkrótce pojawił się niemiecki chemik Fritz Haber, rozwijając pomysł kolegi po fachu, Waltera Nersta, dotyczący wypełnienia okopów gazem łzawiącym. Haber zaproponował chlor. Gaz ten, cięższy od powietrza, opadłby do rowów, szybko osiągając pożądany efekt.
Niemiecki dowódca zdecydował się na użycie tej taktyki jako odwrócenia uwagi, a nie docelowego ataku, tracąc w ten sposób element zaskoczenia, który uczyniłby ten śmiercionośny rodzaj wojny w okopach najbardziej skutecznym.
To właśnie ta decyzja dała żołnierzom francuskim możliwość ucieczki.
Zarówno Francja jak i Anglia poszukiwały rozwiązania dla swoich żołnierzy, które umożliwiłoby ochronę przed bronią chemiczną, z którą tak chętnie eksperymentowała strona niemiecka. Francja do dziś nie ma doświadczenia w górnictwie, z prostego powodu: prowadzi niewiele operacji wydobywczych. Armia brytyjska, bardziej zaznajomiona z taktyką górniczą, wymyśliła zaimprowizowane maski, które pomogły im przetrwać ataki gazowe. Dzięki tym maskom mogli wygrać bitwę.
Bitwa pod Verdun
Kolejnym przełomowym zwycięstwem Francuzów była bitwa pod Verdun (od 21 lutego do grudnia 1916 roku), która również miała miejsce podczas I wojny światowej. Jest znana jako najdłuższa bitwa całej wojny, trwająca około 10 miesięcy.
Lokalny nauczyciel zna jej szczegóły, wpisz np. „korepetycje z francuskiego Warszawa” w wyszukiwarkę Superprof.
Verdun zasłynęło w wojskowej historii Francji jako miasto obronne, a Niemcy starali się odbić Francuzom forty w Verdun, które były oznaką poprzedniej siły militarnej kraju i podminować morale narodowe, pozbawiając francuskich obywateli życia.
Plan ataku na Verdun wydawał się być doskonale opracowany i wszystko wydawało się działać na korzyść strony atakującej. Francuzi usunęli z fortów znaczną ilość amunicji, okopy nie zostały ukończone, a niemieckie lotnictwo zdominowało niebo.
Marszałek Phillipe Pétain dowodził siłami francuskimi na drodze do zwycięstwa, dostarczając zapasy i posiłki, w postaci dodatkowych żołnierzy do Verdun tak szybko, jak to możliwe, a gdzie indziej, Brytyjczycy planowali przeprowadzić atak na Niemców nad Sommą, który zmusiłby ich do usunięcia ludzi z Verdun.
Przebieg bitwy pod Verdun
Dwa główne wydarzenia zmieniły bieg wydarzeń podczas bitwy pod Verdun:
1. Marszałek Pétain rozkazał swojemu dowódcy lotnictwa koncentrację eskadry latającej nad Verdun, zamiast umieszczać ją na całym froncie. Zakłóciło to niemieckie wsparcie lotnicze w tym rejonie.
2. Niemiecki generał Erich von Falkenhayn nie docenili Francuzów: ich rezerwy, zdolności wojskowych i wytrwałości.
Obliczył, że pomimo licznej armii i wsparcia z powietrza, szybko poradzi sobie z tymi nieznośnymi Francuzami!
Jego strategią było wykrwawienie armii francuskiej na śmierć; zabicie jak największej liczby żołnierzy, powodując poddanie się przez wyniszczenie obleganych oddziałów. Właściwie zajęcie miasta nigdy nie było jego priorytetem.
Jego niepowodzenie w zdobyciu Verdun było pierwszym z rzędu wojskowym faux-pas, co doprowadziło do usunięcia go z pozycji generała, a jego reputacja, jako przywódcy wojennego, legła w gruzach w rodzinnym kraju.
W międzyczasie, marszałek Pétain został obwołany Lwem z Verdun...
W nauce o tych wydarzeniach pomoże doświadczony korepetytor, którego znajdziesz na Superprof, wpisując np. „korepetycje francuski Wrocław” w wyszukiwarkę platformy.
Bitwa pod Azincourt
Jedną z najsłynniejszych porażek Francuzów była bitwa pod Azincourt (25 października 1415 roku), stoczona podczas wojny stuletniej.
Strony konfliktu w wojnie stuletniej to Anglia i Francja. Wielkie bitwy toczyły się o to, który kraj odziedziczy koronę francuską.
Henryk V Lancaster (Henryk Monmouth, ur. 9 sierpnia lub 16 września 1387 roku, zm. 31 sierpnia 1422 roku), król Anglii, poprowadził swoje zastępy wojskowe do Francji przez kanał La Manche, jednak tygodnie podróży wyczerpały oddziały, co kosztowało króla Henryka V ponad 5000 ludzi. Po poniesieniu tak ogromnych strat, Henryk postanowił wycofać się z powrotem do Anglii, jednak napotkał mur francuskich żołnierzy.
Anglicy nie ruszali się, podczas gdy armia francuska w ciężkich zbrojach zbliżała się do nich. Francuzi zostali zasypani strzałami angielskich łuczników.
Bitwa słynie z użycia angielskiego łuku, który może strzelać do celów znajdujących się w odległości do 230 metrów.
Gdy armia francuska próbowała przebić się przez strzały, ataki stały się jeszcze trudniejsze do uniknięcia ze względu na wagę zbroi, którą nosili na swoich ciałach. Gdy pole bitwy było pełne francuskich wojaków, król Henryk rozkazał swoim żołnierzom zaatakować Francuzów za pomocą toporów.
Ta krwawa taktyka zapewniła Anglikom zwycięstwo i zapoczątkowała serię sukcesów militarnych Henryka V.
Konsekwencje bitwy pod Azincourt
Podczas gdy Henryk wrócił do Londynu, celebrowany jako bohater wojenny, Francja była w rozsypce - i to nie tylko z powodu głośnej klęski, którą właśnie poniosła!
Doszło do konfliktu miedzy dwoma frakcjami politycznymi: Armaniakami, którzy poparli francuski rząd i Burgundczykami, którzy tego nie zrobili.
Armaniacy zostali obarczeni większością winy i odpowiedzialnością za ofiary poniesione w Azincourt.
Burgundczycy, którzy oponowali za sprzymierzeniem się z Anglikami, wykorzystali osłabienie pozycji politycznej i strategicznej kraju maszerując na Paryż, siejąc niezgodę po drodze, a zwłaszcza gdy już dotarli na miejsce.
Niezgoda we Francji dała królowi Henrykowi około 18 miesięcy na odpoczynek i zebranie większej liczby żołnierzy, po czym ponownie pomaszerował do Francji i ponownie zafundował Francuzom upokarzającą porażkę.
Bitwa pod Trafalgarem
Bitwa morska pod Trafalgarem (21 października 1805 roku) była zwycięstwem brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej nad siłami francuskimi i hiszpańskimi. Bitwa morska była częścią wojen napoleońskich.
27 brytyjskich statków znajdowało się pod dowództwem admirała Lorda Horatio Nelsona (ur. 29 września 1758 roku, zginął 21 października 1805 roku) na pokładzie flagowego HMS Victory na Oceanie Atlantyckim w pobliżu przylądka Trafalgar, u wybrzeży Hiszpanii.
W okresie poprzedzającym bitwę Napoleon Bonaparte, nowy cesarz Francji, próbował znaleźć sposób na inwazję Wielkiej Brytanii i powiększenie obszaru imperium Francji po Rewolucji Francuskiej. Jednak Brytyjczycy byli świadomi jego planów i zorganizowali Francji blokadę morską, która uniemożliwiła siłom Napoleona przekroczenie kanału La Manche, a także przerwała stosunki handlowe Francji.
Sfrustrowany i niezdolny do kontrolowania wód wokół Francji Napoleon, który sprzymierzył się z Hiszpanią, planował sprowadzić ludzi z Karaibów, którzy pomogliby jego żołnierzom w likwidacji brytyjskiej obecności na kanale La Manche, żeby mógł najechać Anglię.
Jednak statki Napoleona zostały powstrzymane przed dotarciem na Karaiby przez ludzi Nelsona, którzy podeszli do Francuzów w dwóch kolumnach, aby ich odstraszyć.
Po 5 godzinach walki Wielka Brytania zniszczyła 19 z 33 francusko-hiszpańskich okrętów. Żadne brytyjskie okręty nie zostały zniszczone, a brytyjska marynarka wojenna odniosła triumf.
Mimo, że flota angielska wyszła z potyczki zwycięsko, jej przywódca nie miał tyle szczęścia. Po postrzale w kręgosłup admirał walczył o życie jeszcze przez 4 godziny, ale zmarł w trakcie końcowej fazy bitwy, mając świadomość, że odniósł wielkie zwycięstwo. W trakcie walki odmówił zejścia pod pokład lub założenia płaszcza zasłaniającego dystynkcje, dlatego stał się łatwym celem dla snajperów francuskich.
Chociaż admirał Lord Nelson stracił życie w tej bitwie, jego przywództwo sprawiło, że Napoleon nigdy nie próbował uczynić Wielkiej Brytanii częścią Cesarstwa Francuskiego. Lord Horatio Nelson został uwieczniony przez nazwanie jego nazwiskiem najsławniejszego placu w Londynie: Trafalgar Square (Plac Trafalgarski), na którym nadal stoi jego pomnik.
Ironia Trafalgaru
Hiszpanie i Francuzi razem mieli do dyspozycji więcej statków niż samotny wilk - admirał Nelson. Walczyli również na znanych sobie wodach, tuż u wybrzeży Hiszpanii.
Napoleon już pokazał, że jest genialnym strategiem wojskowym, a Federico Gravina, jego hiszpański współdowódca, pływał na morzu odkąd skończył 12 lat - blisko 40 lat doświadczenia w żegludze w momencie potyczki dawało mu ogromną przewagę. Ponadto miał duże doświadczenie w walce na morzu, walcząc na Gibraltarze i w Tulonie.
Jednak zarówno Napoleon, jak i Gravina byli tradycjonalistami.
Ówczesna konwencja nakazywała, że walczące statki powinny ustawiać się w szeregu i strzelać jeden do drugiego, aż jeden z nich zatonie.
Admirał Nelson porzucił tradycję, ustawiając swoje statki w dwóch kolumnach prostopadle do floty francuskiej i hiszpańskiej, dając mu dwukrotnie większy zasięg i siłę ognia niż Hiszpania i Francja.
Nic dziwnego, że Napoleon i Gravina nigdy nie oddali strzału, a przyjęli tyle trafień!
Aby dowiedzieć się więcej o Napoleonie i nie tylko, przeczytaj nasz artykuł o znanych francuskich postaciach w całej historii lub wpisz np. „korepetycje francuski Poznań” w wyszukiwarkę Superprof!
Bitwa pod Dien Bien Phu
Nowszą porażką Francuzów była bitwa pod Dien Bien Phu (7 maja 1954 roku) w Wietnamie, która była częścią większej wojny indochińskiej.
Francuzi wzięli udział w bitwie z Viet Minh, który reprezentował komunistów i siły narodowe Wietnamu. Wietnam był francuską kolonią od XIX wieku, jednak ruch niepodległościowy zyskiwał na popularności, a Francja traciła kontrolę nad krajem.
W dążeniu do osłabienia sił Viet Minh Republika Francuska rozpoczęła okupację Dien Bien Phu, w celu odcięcia dostaw do Laosu i ustanowienia francuskiej twierdzy. Jednak ta taktyka nie zadziałała zgodnie z planem, ponieważ miasto zostało wkrótce odcięte i otoczone przez siły wietnamskie.
Kiedy Viet Minh rozpoczęło swoją ofensywę, Francja wezwała Stany Zjednoczone do pomocy, jednak ruch niepodległościowy miał przewagę liczebną i Viet Minh ostatecznie przedarł się przez francuską obronę miasta.
W bitwie pod Dien Bien Phu walczyło niewielu rodowitych Francuzów. Republika do zwalczania Việt Minhu użyła przede wszystkim dywizji Legii Cudzoziemskiej.
Co poszło nie tak w Dien Bien Phu?
Najwyraźniej Francuzi nie docenili swoich przeciwników; nie spodziewali się, że Wietnamczycy będą w stanie poruszać się po dżungli obciążeni ciężkim uzbrojeniem.
Ponadto założyli, że Viet Minh będzie chciał wycofać się do Laosu; z pewnością to było przyczyną ich strategii blokowania tej trasy.
Warto zauważyć, że ten sam błąd taktyczny przyniósł klęskę w większości kampanii wojskowych.
Takie myślenie wydaje się nierozsądne, z perspektywy czasu: jeśli twój wróg myśli tak jak ty, to wszystkie wielkie bitwy historii byłyby przewidywalne!
Przygotuj się na to, co może zrobić twój wróg, a nie na to, co myślisz, że zrobi - Carl von Clausewitz
Ile bitew miałoby inny wynik, gdyby posłuchano tej mądrości?
W rezultacie potyczki pod Dien Bien Phu, Viet Minh wziął do niewoli ponad 11 500 więźniów; prawie 4500 z nich zostało rannych.
Cios, jaki francuska dyplomacja poniosła w Wietnamie, był nie do przełknięcia. Ponadto obywatele Francji byli zmęczeni wojną i zażądali zaprzestania działań wojennych.
Tak zakończył się konflikt, który pod wieloma względami przypominał pierwszą wojnę światową: walka okopowa, walka wręcz i ograniczone (w tamtym czasie) zaawansowanie uzbrojenia, brak wsparcia z powietrza.
Jeśli uważasz, że ten artykuł jest interesujący, zapoznaj się z naszym artykułem, który opisuje najważniejsze wydarzenia w historii Francji!
A jeśli chcesz zacząć uczyć się francuskiego, spróbuj wpisać w wyszukiwarkę „korepetycje francuski”.
Lubisz ten artykuł? Oceń nas!
Loading...
