Spis treści
Wiedza o tym, którą sylabę należy podkreślić i gdzie umieścić akcent w hiszpańskim słownictwie, to jedne z głównych wyzwań dla każdej osoby uczącej się hiszpańskiego.
Ale warto się tego nauczyć; hiszpański jest językiem rozwijającym się, a przy prawie 400 milionach użytkowników na całym świecie jest przydatny do nauki!
Oto nasze wskazówki dotyczące gramatyki hiszpańskiej, które pomogą Ci opanować ten język.
Co to jest hiszpański akcent?
Nawet rodzimi użytkownicy języka hiszpańskiego mogą mieć trudności, opanowanie pisowni, nawet w swoim własnym języku, nie dla każdego jest łatwe.
Wiedza, kiedy akcentować samogłoskę, jest jak pisanie nutki w muzyce; wzbogaca muzykalność zdania (i oczywiście oznacza, że poprawnie wymawiasz słowo!).
Na hiszpańską wymowę wpływają akcenty na literach. Akcent na literze może zmienić znaczenie słowa.
Istnieją dwa rodzaje akcentów w języku hiszpańskim:
- Akcent tonalny
- Akcent gramatyczny
Akcent tonalny kładzie nacisk na sylabę, której samogłoska jest wymawiana wyższym tonem głosu, podczas gdy akcent gramatyczny nie zmienia brzmienia słowa, ale służy do rozróżnienia dwóch podobnych słów, takich jak como (jem) i cómo (które oznacza „jak” lub „lubię”)
Rozumiesz? Przejdźmy więc do reguł gramatycznych…
Zasady akcentu tonalnego w języku hiszpańskim
Czy zastanawiałeś się kiedyś, co oznacza mała fala na górze litery n w España?
Nazywa się to tyldą wywodzącą się od hiszpańskiego tildar, co oznacza czynność pisania akcentu.
Tylko samogłoski a, e, i, o oraz u mogą mieć akcent.
Aby jednak określić, gdzie i kiedy wpisać akcent, musisz znać hiszpańską wymowę i pisownię.
Akcentowi tonicznemu towarzyszy akcent pisany, ponieważ wskazuje miejsce akcentowanej sylaby.
Jeśli słowo w języku hiszpańskim kończy się samogłoską lub spółgłoskami „n” i „s”, wówczas nacisk w mowie kładzie się na przedostatnią sylabę.
Na przykład słowa mesa, padre, cama, lunes, casa itp.: te słowa kończą się samogłoską lub „n” lub „s”, więc nacisk kładzie się na przedostatnią sylabę (która w tym przypadku jest pierwszą sylabą).
Więc powiedzielibyście PA-dre, ME-sa i tak dalej.
Ale jeśli słowo nie kończy się samogłoską ani literą „n” lub „s” i jeśli nie ma akcentu na jednej z liter, nacisk kładziony jest na ostatnią sylabę w słowie:
- Comer,
- Papel,
- Ayudar,
- Libertad,
- Ordenador.
I wreszcie, jeśli akcent tonalny dotyczy innej sylaby w słowie, jest to pokazane przez akcent pisany na literze. Podkreślono sylabę z akcentem pisanym:
- Difícil,
- árbol.
Istnieją pewne nieprawidłowości, w szczególności w przypadku wyrazów kończących się na „ión” lub „ó”: población, localización, privatización, nacionalización, acción, corazón itp.
Te słowa kończą się na „n”, więc akcent tonalny lub akcent należy położyć na przedostatniej sylabie, ale w tym przypadku nacisk kładzie się na ostatnią sylabę.
Słowa są czasami akcentowane na sylabie trzeciej od końca i dlatego muszą zawierać akcent pisany: sílaba (sylaba), bolígrafo (pióro), párajo (ptak), paréntesis (nawias) itd.
Zauważ, że w obecności dyftongu hiszpańskiego - połączenia mocnej samogłoski i słabej samogłoski - akcent toniczny zaznaczany jest na samogłosce mocnej: pi-EN-so, PUE-do, PIA-no
Czy to wszystko?
Nie, wciąż mamy jeszcze jedną zasadę: kiedy przechodzimy od liczby pojedynczej do mnogiej lub od rodzaju męskiego do rodzaju żeńskiego, pisownia słowa - liczba sylab - zmienia się, co może spowodować utratę akcentu pisanego lub zmienić jego miejsce (akcent toniczny pozostaje ustalony na tej samej sylabie).
Tak jest w przypadku canción i canciones, inglès i inglesa, joven i jóvenes, francés i francesa…
Przejdźmy do innego rodzaju akcentu: akcentu gramatycznego.
Funkcje akcentu gramatycznego w języku hiszpańskim
Akcent gramatyczny - lub akcent diakrytyczny - ma trzy funkcje i służy do:
- Oddzielania przymiotników wskazujących od zaimków wskazujących,
- Wskazanua wykrzyknikowych i pytających form niektórych przysłówków,
- Zróżnicowania gramatycznej natury niektórych homonimów.
Przypomnienie z gramatyki
Rozróżniamy akcentowanie słów według ich natury gramatycznej: czasownik, rzeczownik, przysłówek, przymiotnik, spójnik.
Wiele słów jest homonimami i dlatego ma taką samą pisownię i wymowę. Jednak należą do różnych kategorii gramatycznych.
Dotyczy to na przykład słów mi, tu, si, solo.
Bez pisanego akcentu mi jest przymiotnikiem dzierżawczym, ale mí (z akcentem) jest zaimkiem osobowym.
Jeśli chodzi o sólo, jest to przysłówek, a solo to przymiotnik.
Drugim celem nacisku gramatycznego jest rozróżnienie zaimków wskazujących i osobowych:
Aquél, éste, ésa to zaimki, a aquel, este, esa to przymiotniki.
Wreszcie ostatnim zastosowaniem tego akcentu jest odróżnienie zaimków i przysłówków pytających lub wykrzyknikowych od innych zwykłych zaimków i przysłówków: cuándo, cómo, quién i cuando, como, quien.
Przykłady
Aby uczynić to jaśniejszym, oto kilka przykładowych zdań:
Spróbuj przeczytać je na głos, aby ćwiczyć wymowę:
- ¿Dónde vive este hombre? El hombre es Argentino, vive en Buenos Aires. Sólo vino en Francia para sus vacaciones. (Gdzie mieszka ten człowiek? Ten człowiek jest Argentyńczykiem, mieszka w Buenos Aires. Przyjechał do Francji tylko na wakacje),
- La mujer quien hizo esta comida es una muy buena cocinera. ¿Cuánto ingrendientes puso en esa olla? (Kobieta, która zrobiła to danie, jest bardzo dobrą kucharką. Ile składników włożyła do tego posiłku?)
- Me gusta muy bien esta canción, pero de todas formas, me gusto todo sobre este artista Español: canciones, música española y letras. (Bardzo podoba mi się ta piosenka, podoba mi się wszystko w tym hiszpańskim artyście: piosenki, hiszpańska muzyka i teksty).
Wybierz się na wycieczkę do Hiszpanii na kurs językowy, a opanujesz akcent w mgnieniu oka! Alternatywą są hiszpański korepetycje, wpisz np. „kurs hiszpańskiego Kraków” w wyszukiwarkę Superprof, aby wybrać odpowiedniego nauczyciela.
Kiedy używać umlauta i tyldy w języku hiszpańskim?
Jest kilka słów, które wymagają dodania innych akcentów pisanych: umlauta i tyldy.
Hiszpańska tylda
Często widzimy falkę powyżej „n”: ñ.
Tylda to znak diakrytyczny szeroko stosowany w języku hiszpańskim, a także w innych językach (w szczególności w cyrylicy).
Czy wiedziałeś? Etymologicznie, tylda pochodzi od łacińskiego titulus, co oznacza „tytuł”.
Średniowieczni skrybowie wymyślili to, aby oznaczać obecność zmienionego fonemu w kontakcie z innym, przy czym dwa „n” wyewoluowały w kierunku „gn”: año jest napisane po łacinie annus.
Obecnie ñ jest niezależnym znakiem w alfabecie hiszpańskim, który można znaleźć w wielu słowach: doña, malagueña, señor, señora, cañon.
Korzystanie z Umlauta
Umlaut dotyczy bardzo niewielu słów i występuje tylko na samogłosce „u”, gdy znajduje się między spółgłoską „g” lub literami „e” i „i”.
Wskazuje, że akcentowana samogłoska musi być wymawiana wyraźnie od kolejnej litery.
Na przykład słowa vergüenza (wstyd) i lingüistica (językoznawstwo).
W latynoskim świecie piszemy te dwa słowa z umlautem, ponieważ jeśli nie ma umlauta między „g” i „e”, „u” staje się nieme. Jak w słowach guerra (wojna), guiar (przewodnik), seguir (podążaj), aconseguir (doradca), Che Guevara.
Teraz wiesz wszystko - lub prawie wszystko, co musisz wiedzieć - o ustnym i pisemnym akcentowaniu w języku hiszpańskim!
Dowiedz się więcej o strukturze zdań w języku hiszpańskim lub znajdź kurs języka hiszpańskiego online.
Platforma, która łączy prywatnych nauczycieli i uczniów
Lubisz ten artykuł? Oceń nas!
Loading...
Przeczytałam artykuł i nurtuje mnie bardzo pytanie, dlaczego w osobie vosotros w trybie Imperativo akcent graficzny znika, z czego to wynika. Jeśli jest taka możliwość proszę o wytłumaczenie zmian zachodzących w akcentowaniu na przykładzie np. słowa lavarse. Bardzo proszę o odpowiedź bądź przekazanie mojej wiadomości osobie, która tę treść tworzyła i byłaby w stanie odpowiedzieć.
W języku hiszpańskim istnieją 2 typy naturalnych akcentów, których się nie zapisuje – na przedostatnią sylabę lub ostatnią, kiedy kończy się na 'd’. Kiedy tworzy się Imperativo w osobie vosotros, to usuwa się końcówkę -r i dodaje się -d. Zgodnie z tym, co napisałam w pierwszym zdaniu, we wszystkich słowach kończących się na 'd’, akcent naturalnie pada na ostatnią sylabę i są to czasowniki regularne. Akcent zapisuje się tylko i wyłącznie wtedy, gdy mamy do czynienia z czasownikiem nieregularnym. Z kolei, jeśli chodzi o czasownik lavarse w Indicativo Presente czy Perfecto, to zapisuje się akcent tylko ze względów fonetycznych, chodzi o to by nie był to tzw. dyftong