Spis treści
Nauka francuskiego to jedno: uczysz się francuskiego słownictwa i gramatyki francuskiej, tworzysz fiszki, uczysz się przymiotników, zapamiętujesz koniugacje czasowników, ćwiczysz pisownię, a także potrafisz doskonale pisać po francusku. Ale potem otwierasz usta i brzmisz jak kiepska imitacja inspektora, czyli jak Inspektor Jacques Clouseau.
Mówienie po francusku oznacza opanowanie wymowy. A to jest trudniejsze niż nauczenie się francuskiego pozdrowienia i mówienia „bonjour”, „merci” i „bonne nuit”. Badania wykazały, że dzieci skupiają się na dźwiękach swojego języka ojczystego jeszcze przed urodzeniem; im jesteś starszy, tym trudniej jest nie tylko tworzyć różne dźwięki, ale także słyszeć subtelne różnice między dwoma podobnymi dźwiękami.
Ale nie martw się! Jest wystarczająco dużo francuskich dialektów i akcentów, że pewne zróżnicowanie w wymowie słów nie jest niczym niezwykłym. Najważniejszą rzeczą nie jest jednak stuprocentowo poprawna wymowa, lecz na tyle poprawna wymowa, aby wszyscy byli w stanie cię zrozumieć.
Aby dowiedzieć się jak płynnie rozmawiać po francusku, kliknij tutaj!
5.00 (2) zł40/h
5.00 (5) zł90/h
5.00 (5) zł50/h
5.00 (2) zł40/h
5.00 (2) zł70/h
5.00 (2) zł60/h
5.00 (1) zł40/h
5.00 (2) zł90/h
5.00 (3) zł50/h
5.00 (1) zł100/h
5.00 (1) zł30/h
5.00 (1) zł75/h
5.00 (2) zł50/hJak wymawiać francuskie samogłoski część 1: dźwięki samogłosek prostych
Samogłoski są zmorą wielu osób próbujących nauczyć się języka obcego. Dlaczego tak jest? Zaraz się dowiemy.
Pamiętasz musical filmowy z 1964 roku pt. „My Fair Lady”? (Jeśli nie oglądałeś to koniecznie wypożycz, pożycz od znajomego lub obejrzyj film na Internecie). Oprócz raczej przeciętnego akcentu Cockney w wykonaniu Audrey Hepburn, film pokazuje również postać profesora fonetyki drżącego na myśl o ilości dźwięków samogłosek w jednym „oi!”. Dla przykładu, większość angielskich akcentów ma nie tylko jeden dźwięk w samogłosce, lecz kilka. Lingwiści nazywają je dwugłoskami. Pomyśl tylko, jak wymawia się O w języku angielskim i zwróć uwagę, jak twoje usta nieco się zamykają gdy wymawiasz W.
Język francuski posiada bardzo mało dyftongów i są one na ogół łatwe do wykrycia, ponieważ zwykle są napisane dwiema literami (patrz poniżej). Tak więc, jeśli mówisz po angielsku z akcentem brytyjskim lub amerykańskim, będziesz musiał nauczyć się skracać samogłoski, kiedy mówisz po francusku.
Oto mały klucz wymowy dla francuskich samogłosek:
| Samogłoska | Angielski odpowiednik dźwięku | Jak zmodyfikować dźwięk, aby brzmiał bardziej francusko |
|---|---|---|
| A | Podobny do dźwięku A w słowie "lawn" | W przypadku francuskiego A otwórz bardziej gardło, ale nie przedłużaj dźwięku |
| I | Brzmi tak samo co angielska litera E lub EE jak w "seed" | Ponownie, staraj się nie przedłużać dźwięku |
| O | Brzmi tak samo jak w słowie "location" | Otwórz bardziej gardło a usta ułóż w literę O |
| U | Brzmi tak samo jak niemieckie Ü | Skup się na cichym dźwięku zaraz po literze Y w słowie "you” i zaciśnij mocniej usta |
| Y | Brzmi jak dźwięk Y w słowie "yellow", a nie w "spy" lub dźwięk EE jeśli następuje po nim spółgłoska | To właściwie byłoby na tyle. |
Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się jak nauczyć się francuskiego akcentu.
Wariacje samogłoski E
Początkujący mogą łatwo się pogubić, słysząc różne sposoby wymawiania litery E przez Francuzów. Możesz posłuchać kilka prostych zasad wymowy francuskiej na tej stronie.
Litera E jest często wymawiana jest jak kombinacja liter „eu”. Jest to bliższe niemieckiemu „ö” niż jakakolwiek litera w języku polskim. Jest to prawdopodobnie najbliższe brzmieniu „ur” lub „ir” lub „E” w wyrazie „angel”, ale postaraj się otworzyć przy tym usta i ułożyć je w dźwięk O.
Litera E jest wymawiana na końcu słów („le”, „te”) lub w słowach z dwiema spółgłoskami + e + jedną grupą spółgłoskową („mercerie”, „pelleteuse”...) i pomiędzy dwoma pojedynczymi („Menuisier”, „cerise”).
Innym sposobem wymawiania E jest wymawianie go tak samo jak w angielskim słowie „set”. Dzieje się tak w przypadku dwóch pojedynczych spółgłosek w jednosylabowym słowie („mer”, „cher”) lub przed zestawem dwóch (lub więcej) spółgłosek (”serpent”, “envers”) lub na początku słów ( „express”, „expérience”).
Jeszcze innym sposobem wymawiania E jest „eh” z australijskim akcentem (poświęć chwilę, aby nad tym popracować i pamiętaj, aby wyrażenie brzmiało krótko, ponieważ tak się wymawia, gdy jest napisane z akcentem aigu).
Na końcu słów postaraj się minimalnie wymawiać literę E, co jest świetnym sposobem na to, aby francuskie słowa były delikatnie wymawiane. Są też francuskie akcenty regionalne, w których E wymawia się się mocniej.
Weź udział w kursach francuskiego z najlepszymi nauczycielami Superprof!
Udoskonal swoją mowę i słuch w języku francuskim dzięki naszym wskazówkom!
Jak wymawiać francuskie samogłoski 2: francuskie akcenty i ich charakterystyka
Na szczęście bardzo często E posiada akcent, który informuje jak dane słowo powinno się wymawiać. Kiedy uczysz się francuskiego, na początku łatwo jest zignorować te małe kreski zapisane nad samogłoskami. Są one jednak ważne i należy zwrócić na nie uwagę, ponieważ stanowią integralną część pisowni francuskich słów z racji tego, że modyfikują one wartość samogłosek.
W języku francuskim są trzy znaki diakrytyczne:
- Akcent aigu (akcent ostry): é. Używany tylko z literą E. Jest prawie jak litera A w angielskim słowie „same”.
- Grawis (grave accent): è, à, ù, jest umieszczany tylko na tych trzech literach. Trochę otwiera i wydłuża samogłoski: eeeh, aah. Użycie na ù składa się wyłącznie z francuskiego słowa où (gdzie), gdzie faktycznie skraca „ou” („oo”) i odróżnia je od „ou” (lub).
- Akcent circonflexe (akcent przeciągły): ê, î, â, ô i litera û. Jedyną samogłoską, przy której nie można uzyskać akcentu przeciągłego, jest Y. Akcent przeciągły znacznie otwiera i wydłuża samogłoskę, bardziej niż akcent grave. Jest to powszechne w niektórych koniugacjach czasowników i często pojawia się we francuskim słowie, które dawniej miało literę S po samogłosce, np. Hôpital (tego samego pochodzenia co angielskie słowo Hospital), hôte (od angielskiego słowa „host”), „gîte”i inne.
- Tréma lub diereza: tylko przy literach ï i czasami ë. Pokazuje, że samogłoska jest wymawiana oddzielnie w grupie podwójnych samogłosek: Noël (noh-elle) lub maïs (mah-ees).
Kiedy uczysz się francuskiego, pamiętaj do czego służą te małe kreski, ponieważ ta wiedza pomoże ci poprawnie wymawiać francuskie rzeczowniki i czasowniki.
Pobieraj lekcje francuskiego online z nauczycielami wymowy na Superprof.
Dowiedz się więcej na temat francuskich akcentów i dialektów regionalnych!
Jak się uczyć francuskich samogłosek 3: Dźwięki nosowe i dyftongi
Dźwięki te są najbardziej ikoniczne w języku francuskim a także najłatwiej jest przy nich popełnić błąd w wymowie, jeśli jesteś początkującym francuskim mówcą. Wymawiając samogłoski nosowe, staraj się wydawać dźwięk nie tyle w gardle, co w nosie. Aby to poćwiczyć, spróbuj zamknąć usta i mówić przez nos. Nie uzyskasz od razu perfekcyjnego dźwięku, ale pomoże ci to ćwiczyć część nosową pomiędzy lekcjami francuskiego.
Podstawowe francuskie dźwięki nosowe to:
- On: powiedz O przez nos; n to litera niema i znajduję się tam tylko po to, aby pokazać, że jest nosowa.
- An, am * / en, em *: Otwórz „on” na A lub schwa. Technicznie rzecz biorąc, „an” pisane z „a” jest bardziej otwarte w gardle niż te pisane z literą E. W rozmowie po francusku są one często zamienne, nawet dla native speakera.
- In / im * / ain: powiedz I przez nos.
- Un: W codziennej mowie Francuzi rzadko odróżniają „un” od „in”; jednak istnieje subtelna różnica. Spróbuj powiedzieć „ah” nosowo.
* pisownia z M jest używana przed P. Jeśli P pojawia się na końcu słowa, to jest ono nieme.
Francuski posiada dwa dyftongi:
- Oi: ostrożnie, ten dyftong wymawia się „ła”, a nie jak angielskie „oi” czy „oy”. (Z wyjątkiem dialektu Quebecu, w którym wymawia się to „łè”).
- „Il” i „ille”: jeśli poprzedzone samogłoską, wymawia się je „eey”: œuil (ö-y), pareille (pah-rey).
Naucz się wymawiać francuskie spółgłoski: zwróć uwagę na różnicę
Powtarzając alfabet francuski podczas lekcji francuskiego lub lekcji online, pamiętaj, że nie każda spółgłoska jest wymawiana dokładnie tak, jak dla przykładu w języku angielskim:
- C jest generalnie wymawiane jak K, z wyjątkiem E lub I, gdzie jest wymawiane jak S w języku angielskim: carapace = ka -ra-pa-s, précis (pray-see).
- G jak w „garden”, z wyjątkiem sytuacji, gdy występuje między dwiema samogłoskami, w którym to przypadku brzmi jak angielskie J bez dźwięku D przed nim: „gomme” (gom), ale garage (gah-raj) i luge (lüj) .
- H jest nieme. Często na początku słów zaczynających się na literę H występuje niewielkie zwarcie krtaniowe, ale dźwięk nigdy, przenigdy nie jest wymawiany. Jednak gramatyka francuska czasami przyznaje, że czasami jest: podczas gdy niektóre słowa zaczynające się na literę H są traktowane tak, jakby zaczynały się od samogłoski (l'homme, l'hysterie), inna zasada uznaje H i nie łączy słów, na przykład (un hibou. Un haut arbre.)
- J jak angielskie J, ale powiedz to bez dźwięku D na początku słowa. (Juge, jouer)
- Jeśli chodzi o L to ci, którzy mówią po angielsku, mówią „L” z językiem blisko zębów. Po francusku spróbuj umieścić język nieco dalej na podniebieniu. Daje to L nieco inną intonację, która sprawia, że brzmisz jak frankofon. Posłuchaj francuskojęzycznych plików dźwiękowych, a się przekonasz.
- Q prawie zawsze pojawia się przed U. Razem tworzą dźwięk K (quelle, question, enquête…)
- Francuskie R nie jest wymawiane tak jak we włoskim czy szkockim, ale nie jest też całkiem angielskim R. Kiedy to mówisz, spróbuj wypowiedzieć dźwięk R nie językiem, ale z tyłu gardła. Posłuchaj Edith Piaf, francuskiej piosenkarki; wymawia R raczej teatralnie, ale ten wzór francuskiej muzyki może pokazać ci różnicę w stosunku do włoskiego R, jeśli chcesz być uważnym słuchaczem.
- W jest wymawiane tak samo jak angielskie V lub polskie W (wagon).
Dodatek do alfabetu francuskiego: symbol ç
Na swoim kursie francuskiego dla początkujących mogłeś zauważyć, że francuskie C jest czasami ozdobione małym ogonkiem: ç. Wywodzi się z pisma Wizygotów i ich wersji litery Z.
Litera C z cedillą jest używana w środku słów, aby wskazać, że litera C powinna być wymawiana inaczej - mianowicie jak angielskie S zamiast K, na przykład słowo français.
Przeczytaj więcej na temat tego jak osiągnąć biegłość w języku francuskim.
Jak wymawiać pewne kombinacje liter w wymowie francuskiej
Czytając na głos francuskie zwroty, oto, jak powinieneś wymawiać następujące kombinacje liter, jeśli chcesz uzyskać autentyczny francuski akcent:
- Eu wymawia się jak niemieckie „ö”, ale krótsze.
- Er na końcu zdania wymawia się jak „é”.
- Ou jak angielskie „oo”, ale ważne jest by skrócić dźwięk.
- Ai wymawia się jak è (maire, faire, laisse)
- Ei wymawia się jak è (peigner, Seine)
- Gn w środku słowa odpowiada hiszpańskiemu ñ, brzmiąc trochę jak „ny” w „Bunyap” lub „ni” w „onion”: „peigne” (peh-nye), chignon (shee- nyon)
- Ch jest odpowiednikiem „sh” w języku angielskim: „chat” (shah, cat), „cheveux” (sheu-veu, hair)
A teraz jeszcze jedno. Jeśli chcesz nauczyć się francuskiego, musisz zdać sobie sprawę, że wiele końcówek w ogóle nie jest wymawianych. Na szczęście słowniki często posiadają transkrypcję fonetyczną, która pomoże Ci w poprawnej wymowie słów. Warto jednak pamiętać, że końcówki -ent we francuskich formach czasowników są zwykle ciche, podobnie jak końcówki samogłoski + s i samogłoski + t.
Przeczytaj więcej o francuskim slangu!
Wszystkie kursy francuskiego w Polsce (lub gdziekolwiek jesteś) obejmują wiele z powyższych lekcji języka.
Oceń czy nasz artykuł był pomocny 😊
Loading...